einde sessie #1

kaarten van details gemaakt door Bernadette en patricia





Ook al is het project wat traag begonnen en duurde even om een evenwicht te vinden tussen cursus en ‘vrij’ atelier, kan men zeggen dat er na deze eerste sessie (sept-dec) toch een herkenbaar profiel is ontwikkelt. Er zijn verschillende werkmethodes onderzocht, enkele mogelijke projecten opgestart, nieuwe wegen ingeslagen, onverwachte pistes gevolgd, problemen identificeert en ten dele opgelost of aangepakt... Terwijl het medium schilderij de voorkeur behield zijn er ook grensgebieden geraakt en ziet het zo uit dat er in toekomst wat avontuurlijker met de mogelijkheden zal worden omgegaan... men zou kunnen zeggen dat deze sessie eerder als onderzoekslabo te zien is, wat niet wil zeggen dat de resulterende werken niet op zich kunnen staan... Er is genoeg materiaal geproduceerd om een goede overzicht te geven van het proces, en mits verdere bewerking kan er een interessant document geproduceerd worden. Er zijn teksten, foto’s en videofragmenten die het ontstaan van de werken kunnen toelichten en een introductie kunnen geven van hoe men uit “niets” – een wit doek – een boeiend verhaal kan creëren, ook al is men niet zeker hoe deze tot stand komt.
Tegen het einde van de sessie begonnen de ideeën los te komen, en zo verwachten wij tijdens de volgende reeks bijeenkomsten een wat snellere start, zodat er beter op het eigenlijke werk kan ingespeeld worden.

Er waren verschillende geïnteresseerden die een of enkele malen kwamen, maar de vaste ploeg die uiteindelijk bleef volhouden en doorwerken bestond uit
Bernadette Goffin
Patricia Wildiers
Sonja Geenen
Geert de Greef
Jasper Van G

:

leden van het schildersatelier op zondag en ‘artdepotisten’ tijdens de pauze


Combinaties
Het interessante aan de combinatie van schilders die de zondag cursus volgen met specifieke opdrachten en lesstructuur en de leden van ‘ardepot’ die meer op vrije zoektocht zijn was een (klein) voorbeeld van kruisbestuiving en heeft enkele valabele punten opgebracht. De vraag of technisch kunnen een noodzaak is om vervolgens vrij te kunnen omgaan met verf... de noodzaak om een maat aan (zelf) zekerheid te hebben alvorens de regels overboord te gooien en zich op het onbekende te storten. Het zou een wisselwerking moeten of kunnen zijn waarbij een bruikbare basis van kennis en het vrije experimenteren elkaar aanvullen en niet belemmeren... kennis en ervaring opdoen tijdens het experimenteren...

Verder enige overpeinzingen

hier even
verder enige overpeinzingen van Patricia:
(e-mail van 22/11)




ik kom van nergens
en waar ik naartoe ga weet ik ook niet
af en toe wordt ik geplaagd door de gedachte: waar sta ik nu
maar heb besloten om die uit mijn hoofd te bannen
het is gewoon een proces voor mij
werken met kleuren en vormen
en zien wat er komt
het is een uitdaging voor een wit bord te zitten (dat telkens maar groter wordt)
soms lukt het, soms niet
samen schilderen vind ik boeiend en grensverleggend
overschilderen heeeel moeilijk
Ik vind de sfeer altijd heel intens, maar ook rustig en ontspannend
dat je meeschildert is leuk
(PW op 22 nov)

en een mogelijke respons:

in principe komen wij allemaal van nergens, de nulpunt is ook het middenpunt van alle mogelijkheden tussen X en Y, alle richtingen zijn mogelijk, alle trajecten even valabel, soms komt met weer eventjes bij nul uit om dan in een nog onbewandelde richting verder te zoeken. En ja, soms lukt het, soms niet om iets te vinden dat enige waarde heeft of een antwoord vormt, maar er zijn ook steeds verrassingen en ontdekkingen mogelijk.

ArtDepot halverwege

ardepot in actie




Het ‘ArtDepot’ project is wat moeilijk van start gegaan, en de losse definiëring van wat het zou moeten zijn heeft mogelijk voor wat verwarring gezorgd. Maar het idee om er gewoon mee te beginnen heeft heel wat resultaten opgeleverd. Het is niet de bedoeling om tegen een termijn afgewerkte stukken te presenteren, maar men kan al goed zien dat er voortgang en vooruitgang is geboekt. Zoals in elk creatief proces zijn er betere en slechtere dagen, en het feit dat men af en toe vastzit is in feite een goed teken - een teken dat er wel tot aan de grens van een gedachte word gewerkt en de leegte wordt overwonnen.
Er zijn momenten warbij de open structuur van het proces wat frustratie op kan wekken, en in feite zijn er geen kant-en-klare oplossingen. Elk probleem kan op verschillende manieren kunnen worden opgelost en technisch kunnen alleen brengt niet altijd soelaas. Toch zijn er momenten waar een herkenbare definitie zou kunnen helpen, en het is ergens ook noodzakelijk om een tussentijdse balans op te maken om juist te proberen een zicht op het geheel te krijgen. In hoe verre zijn de oorspronkelijke projecten geëvolueerd, zijn de verwachtingen ingelost of juist verder op de proef gesteld, nieuwe invalshoeken ontdekt en onderzocht... Hoe het zit met samen werken of te wel samenwerking, - of er een cohesie als groep kan ontstaan in dit project - of moet er naar een ander werkingswijze worden gepeild...